Wychowanie

Myśląc o wychowaniu dzieci, szczególnie porównując swoje wyobrażenie o ich wychowywaniu z czasów zanim je mieliśmy i sytuację obecną, uświadomiłam sobie pewien dylemat. Czy ktoś jeszcze stawia na pierwszym miejscu wychowanie syna/córki na, jak to się zwykło mówić „p o r z ą d n e g o człowieka”? Podejście takie zakłada skierowanie głównego wysiłku na wpojenie wartości i zasad. Tak, czy inaczej przez nas rozumianego kodeksu etycznego, mającego zastosowanie w szczególności w relacjach międzyludzkich. Oczywiście nikt rozsądny i próbujący samemu kierować się w życiu ogólnie pojętą moralnością, nie odrzuci tego elementu jako ważnej do przekazania dzieciom treści. Ale czy jest to priorytet, rzecz najważniejsza?

Czy odpowiadając sobie na pytanie, jak chcemy wychować nasze dzieciaki, jaki przygotować im bagaż narzędzi potrzebnych do wejścia w samodzielne, dorosłe życie, nie dochodzimy raczej do wniosku, że przede wszystkim zależy nam na tym, aby „umiały sobie poradzić”? Czy nie koncentrujemy się na zadaniu, aby ich przypadkiem naszymi działaniami w procesie wychowania nie ograniczyć, nie zahamować, nie „uszkodzić” ich kruchej psychiki, aby mogły w sposób naturalny i niezakłócony, harmonijnie rozwijać swoją siłę, swoje zdolności? 

Sama łapię się na tym, że patrząc na swoje dzieci chciałabym, żeby były silne, pewne siebie, wolne, niezależne, kreatywne i szczęśliwe. A chwilę potem myślę, i dobre, dobre też, rzecz jasna…
Czyż nie jest to znak naszych czasów? Jedna z przyczyn tworzenia się społeczeństwa indywidualistów nastawionych na rozwój osobisty, na zaspakajanie raczej własnych potrzeb, niż myślących o dobru drugiego człowieka i grupy?